A ja wiedziałam o której godzinie były wydawane te pyszności a że od wczesnych lat znałam się na zegarku, więc byłam jedną  z pierwszych osóbek, które taką torebkę dostawały. Obserwowałam rano przez okno w naszej sypialni, kiedy pan Suchan wyrusza z domu z wózkiem na kółkach do ciastkarni, a że mieszkał naprzeciwko poczty, to od razu wiedziałam, że ciasto będzie pieczone i na zapas cieszyłam się z przysmaków.

 

Trzeba przyznać, że byłam łasuchem za młodych lat, nie licząc jeszcze ciasta, które było pieczone w domu z okazji świąt.
W naszym mieszkaniu był wydzielony jeden pokój na tzw.spiżarkę, był nieogrzewany, więc pełnił rolę dużej lodówki. jakie tam były przysmaki!!  Niania piekła pyszny domowy makowiec, serowiec, piernik, cwibak, małe ciasteczka i wielkanocne babeczki, każdemu do koszyczka. No i jeszcze jeden rodzinny świąteczny przysmak: tort murzynek z masą orzechową.  A to był niespotykany tort, bo w masie była ugotowana fasola jasiek. Niebiański smak. Do tej pory przygotowuję ten tort wg rodzinnego przepisu. Nie było jeszcze świąt w moim domu, żeby nie było Murzynka na stole. Lubią go synowie, synowe i wnuki. Zapach świątecznego ciasta unosił się po domu na kilka dni przed świętami. No i jeszcze jedno, był też pieczony placek ze śliwkami, który uwielbiał mój brat Bogdan. Wszystkie dodatki do ciasta przyjeżdżały do nas z Wieliczki. może nie wszystkie, ale niektóre na pewno,np: śliwki , orzechy.  W Wieliczce mieszkała nasza ukochana babcia, pakowała je w paczki i wysyłała do nas jako żywność, a  że żywność zawsze szła w pierwszej kolejności a ponadto pracownicy poczty mogli być adresatami tych paczek przy  opłacie  15 groszy, więc szybko i we wspaniałym stanie przyjeźdżały  pociągiem do Kudowy Zdroju, a z dworca kolejowego specjalnym wozem do przewozu poczty i paczek powożonym przez woźnicę , pana Biernackiego i pięknego konika Baśkę. A co jeszcze było w naszej spiżarni, to napiszę w następnym odcinku…..Krystyna Rygielska.

Zdjęcie z dzieciństwa

 

Od GzK: Część II wspomnień Pani Krystyny znajduje się w linku: Pani Krystyny wspomnień z Kudowy – ciąg dalszy (IIczęść)